Piękne życie, piękne miejsca...

Wczoraj miałam dzień na zapoznanie się z okolicą, trochę zaczęłam poznawać moje obowiązki i zrobiłam to, co robię zwykle: najpierw zaspałam, a potem się zgubiłam na mieście. Właściwie w przedmieściu, bo do centrum jest kawałek. Zaspanie nie było wielkie i zostało mi wybaczone, a zgubiwszy się, mogłam się następnie zachwycić uprzejmością Holendrów. Dwie panie na rowerach, zobaczywszy moją zrozpaczoną minę, kiedy zrobiłam kolejne kółeczko i zupełnie nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję, same zapytały, czy nie potrzebuję pomocy, po czym mi jej udzieliły. I wszyscy mówią tu chociaż trochę po angielsku, więc nie mam problemu z komunikacją (dla mnie samej jest zaskoczeniem, że tyle rozumiem i tak wiele potrafię powiedzieć w języku, którego w sumie niewiele wcześniej używałam w praktyce). I jeszcze nie spotkałam niemiłej osoby - jakoś sami uśmiechnięci mi się trafiają :)

Pogadałam wczoraj z Jeanette i zapowiada mi się kilka naprawdę fajnych miesięcy, jeśli wszystko pójdzie dobrze (np. wycieczka samochodem na południe Francji). Na razie szukamy dla mnie kursu językowego - po dzisiejszych przeżyciach nabrałam dużej chęci do nauki niderlandzkiego. A dzisiejsze przeżycia są następujące: odprowadziłyśmy rano dziewczynki do ich "szkół" - starszą, Annique, do czegoś w rodzaju przedszkola, a młodszą, niepełnosprawną Noeme do placówki, która zajmuje się rehabilitacją i opieką nad niepełnosprawnymi dziećmi i młodzieżą. Chciałam poznać metody pracy z nią, jak wykonywać ćwiczenia, jak sygnalizować różne rzeczy (zaczynamy się uczyć języka znaków, bo Noeme jest prawie całkowicie głucha) itd. No i zachwyciłam się zarówno miejscem, jak i niesamowicie sympatycznymi ludźmi. Prawdą jest, że nie spotkałam jeszcze (w Polsce też) niesympatycznej osoby pracującej z niepełnosprawnymi, ale i tak się zachwyciłam. No i mimo pewnych braków językowych z obu stron, nie było żadnych problemów z komunikacją między nami. Samo miejsce jest przepiękne - kolorowe, oczywiście ze specjalistycznym sprzętem rehabilitacyjnym, różnego rodzaju wózkami i chodzikami (które niestety kojarzą się trochę z narzędziami tortur, ale są wygodne i dla dzieci i dla opiekunów), z zabawkami o różnych funkcjach, z wesołą muzyką lecącą z głośników, basenem, salą, którą na własny użytek nazwałam "salą uspokajającą" (jest tam ciepło, jest spokojna muzyka i różnego rodzaju światła, które sprawiają, że człowiek od razu jak tam wejdzie czuje się lepiej) oraz z ciepłymi, uśmiechniętymi pracownikami. Bardzo dobrze się wśród nich czułam, już się dużo nauczyłam i zostałam zaproszona - o ile będę miała ochotę - do wolontariatu w tym miejscu. Traktuję to jako wyróżnienie - gdyby dziewczyny mnie nie polubiły, to nie proponowałyby mi współpracy, prawda..? A ja, jak już rozeznam się trochę lepiej we wszystkim, załatwimy kurs językowy i trochę tu osiądę, to bardzo chętnie zajmę się wolontariatem. Myślałam o tym jeszcze w Polsce, ale jakoś nie potrafiłam znaleźć czasu i w ogóle się zmobilizować... Zdziwiłam się sama swoją reakcją, bo w pewnym momencie kiedy tam byłam zachciało mi się płakać - i to byłby radosny płacz. Może dlatego, że nie spodziewałam się aż takiego ciepła po zupełnie nowym miejscu i zupełnie nowych znajomościach (w przeciwieństwie do pogody, która jest obecnie lodowata, za oknem deszcz i fuj. Nawet zmoknąć nie mam ochoty). A niderlandzkiego chcę się nauczyć, bo lubię rozumieć, z czego śmieją się ludzie dookoła i uczestniczyć w rozmowie. Większość mi co prawda tłumaczyli, ale wolałabym oszczędzić im tego i sama rozumieć.

Moje obecne obowiązki polegają na opiece nad dziećmi, kiedy wrócą ze swoich zajęć i drobnych pracach domowych, które mieszkając sama też bym wykonywała - czyli tak jak w domu. Czasem wymieniamy się z Jeanette - nie będę robić wszystkiego sama. Ona też nie, o co w sumie chodziło. W ogóle Jeanette jest bardzo ciepłą i symaptyczną osobą. No i dobrze się dogadujemy, znamy swoje pozytywne nastawienie i pewnie dlatego nie boję się pytać o różne rzeczy. Jutro wybieramy się na zakupy - obejrzymy rowery i może jakiś dla mnie wybierzemy (sama chcę za niego zapłacić, ponieważ chciałabym zabrac go do Polski jak będę wracać) oraz kupimy holenderską kartę SIM do Oli telefonu, który wzięłam ze sobą w tym właśnie celu. Znacznie ułatwi to (i obniży koszty) komunikację między nami w ciągu dnia.

Podsumowując: życie jest piękne :) w Holandii też :)