pożegnania...

Kiedy decydowałam się na zostanie au pair, nie miałam pojęcia, że te pożegnania będą takie trudne. Niewiele one mają jednak wspólnego z samą moją "profesją", a wiele z przebywaniem zagranicą i przebywaniem z ludźmi w ogóle. Zwłaszcza kiedy ma się moje usposobienie...

Żegnanie się z najbliższymi za każdym razem, kiedy jestem w Polsce jest strasznie bolesne.

Żegnanie się z Tym Jedynym po wspaniałym wspólnym weekendzie - wręcz okropne.

Sama perspektywa pożegnań w maju - przerażająca. Zwłaszcza, że Jeannette powiedziała mi, że podczas weekendu, na który wyjechala z dziewczynkami, Noeme bardzo za mną tęskniła. Nie można oczywiście stwierdzić tego na pewno. W wielu sprawach dotyczących Noeme trzeba zdać się na intuicję. Ale jeśli Jeannette tak mówi, to coś w tym jest. No i to właśnie jest najbardziej przerażające. Bo ja za te pół roku jakoś sobie - chociaż z trudem - poradzę. Wszyscy, których tu poznałam, polubiłam czy pokochałam - też. Ale takiej Noeme to będzie naprawdę ciężko.

I jakie wnioski można wyciągnąć z tego bólu obecnego czy przewidywanego? Nie wyjeżdżaj daleko na dłużej, bo z tym wiążą się pożegnania? I smutek i żal? Może...
Albo: wyjeżdżaj - ale się nie przywiązuj... Powodzenia, ja nie potrafię.
A może po prostu pełne rezygnacji: takie jest życie? Jak chcesz żyć w pełni, to bólu nie unikniesz. Ani rozczarowań, ani łez...

Na szczęście uśmiechu i powitań też :) Dlatego - do grudnia, Kochani!