świat w kolorze pomarańczy

Holendrzy to naród, który potrafi się cieszyć. Oraz kibicować na całego, zwłaszcza piłkarzom. Od kilku tygodni kolor pomarańczowy króluje na ulicach, w oknach mieszkań i samochodów, w sklepach, na rowerach, a kiedy akurat Holandia gra mecz - na ludziach, którzy ubierają się na pomarańczowo, i/albo malują sobie flagi na twarzach. Niezależnie od wieku. Chorągiewki na ulicach już zdążyły mi spowszednieć, jednak kreatywność tubylców nie przestaje mnie zaskakiwać. Lampiony i korony, pomarańczowe piłki na antenkach samochodowych i takie, które udają, że wybiły szybę, pluszaki najróżniejszych kształtów i charakterów, balony, trąbki, banery z różnymi okrzykami... Na przedmieściu, w mieście i na kompletnej wsi - wszędzie. Kiedy w poniedziałek był mecz z Danią, w day-care Noeme zarządzono, by wszystkie dzieci i pracownicy przyszli ubrani na pomarańczowo. Słowem - szał ciał i uprzęży. My z naszymi flagami w oknach na Euro 2008 możemy się schować przy tym, co oni tu wyprawiali nim jeszcze mistrzostwa się zaczęły. I przyznam się, że kibicuję Holendrom - głównie z ciekawości, co wymyślą, jeśli ich drużyna będzie grała w finale. A że cieszyć się potrafią to też fakt, chociaż tak dokładnie uświadomiła mi to dopiero niedawno poznana Polka. Rzeczywiście - jeśli urodzi się dziecko, to w oknach szczęśliwego mieszkania wiszą dekoracje w odpowiednim kolorze (różowym bądź niebieskim), raz widziałam w ogródku takiego domu wielki balon - niemal tak wysoki jak sam dom - w kształcie bobasa, a raz nawet Annique przyniosła ze szkoły niebieskie cukierki, bo jej koledze z klasy urodził się braciszek. No ja bym nigdy nie wpadła na coś takiego. A oni tak - rozrywkowy naród. Taki wyluzowany i radosny, jak się zdaje. Taki inny od nas - wiecznych malkontentów. Jasne, generalizuję i przesadzam - jakem Polka, nigdy się malkontentką na poważnie nie nazwę. I jakoś im nie zazdroszczę - dobrze się czuję w ich towarzystwie, ale nie zazdroszczę. i nie zamieniałabym się na narodowość z nikim. Czyżbym lubiła problemy? Ależ oczywiście - życie bez nich byłoby strasznie nudne. Tylko ostatnio uczę się je traktować jako urozmaicenie, a nie przeszkodę nie do przebycia i całkiem mi się ten nowy system podoba.